توجه:حتما برای اتصال این دستگاه به برق، از آداپتور 110 به 220 ولت که با دستگاه همراه شده است، استفاده کنید!
Xbox One، دوست داشتنی، سریع، مجهول
در زمانه‌ی عجیبی به سر می‌بریم. در خبرهای تکنولوژی، از کفش‌هایی می‌خوانیم که Wi-Fi دارند. از اتوموبیل هایی که پرواز و از پرینترهایی که پیتزا چاپ می‌کنند. دست کم از این سه مورد، هیچ کدام به صورت گسترده، تولید و استفاده نشده‌اند. پس روبات‌های خدمتکاری که قرار بود در خانه و محل کار، ما را تر و خشک کنند کجا هستند؟ هنوز هم که به هتلی پنج ستاره بر روی ماه نرفته‌ایم! این بود آینده ای که 30 سال پیش متصور بودیم؟ از همه‌ی این‌ها که بگذریم، در کنسول بازی جدید مایکروسافت، یعنی Xbox One، می‌توان فن آوری هایی را مشاهده کرد که احتمالا جزو تخیلات و آرزوهای پیش گویان سه دهه‌ی پیش بوده‌اند. اینکه جلوی دستگاه بنشینید و با صدای رسا بگویید، Xbox, ON!، سپس دستگاه روشن شود خیلی شگفت انگیز است. اینکه جلوی دستگاه بایستید و کاراکتر درون بازی کوچکترین حرکت بدن شما را تقلید کند هم معجزه آساست. Xbox One نسل سوم کنسول‌های بازی مایکروسافت به حساب می‌آید که پس از Xbox 360 موفق و Xbox نخستین، در سال 2013 به بازار آمده است و می‌رود که در چند سال آینده، رقیب پایاپای PS4 باشد.
سخت افزار
همانطور که در نقد و بررسی PS4 هم اشاره کردیم، Xbox One کنسولی کاملا بزرگ است که به شکل یک مکعب مستطیل مشکی رنگ ساخته شده. البته رویمان نشد که مثل PS4 آن را یک تخته سنگ بخوانیم. این در حالیست که Xbox One برای این لقب محق‌تر است. Xbox 360 با طراحی قوسی شکل، هم جذاب‌تر و هم 10 درصدی از Xbox One کوچکتر است. Xbox One کنسولی کاملا بزرگتر از PS4 است. هرچند که Xbox One دستگاه بزرگتری است، ولی سازنده حتی زحمت این را به خود نداده که آداپتور برق را درون دستگاه جای دهد و متاسفانه مثل مدل قبلی، آداپتور برق همانند یک پاره آجر همواره بیرون از دستگاه است. این در حالیست که با وجود جثه‌ی کوچک PS4، آداپتور برق درون دستگاه جای داده شده است.
چند هفته‌ی پیش که برای نخستین بار Xbox One را دیدیم، به نظرمان آمد که چقدر شبیه به تصورات یک طراح صنعتی در سال 1973، از یک پخش کننده‌ی VCR در سال 2000 است. طراحان این کنسول سعی کرده‌اند مقداری ظاهر فشن به آن بدهند و از پلاستیک مشکی مات و براق در بدنه‌ی آن استفاده کرده‌اند. بدین ترتیب به جای درست کردن ابرو، چشمش را کور کرده‌اند و در تمام محلی که پلاستیک براق استفاده شده، Xbox One به شدت مستعد جذب اثر انگشت است. البته واقعا کنسول بازی دستگاهی نیست که همواره بخواهید به آن دست بزنید و پس از نصب، برای همیشه زیر تلویزیون شما جای می‌گیرد.
وقتی کنسول را به صورت افقی روی میز قرار می‌دهیم، نیمی از صفحه‌ی بالایی که توسط شبکه‌ی خروجی تهویه پوشانده شده، قابل مشاهده می‌شود. مشخص است که سیستم کولینگ ضعیف Xbox 360 حسابی روی ذهن طراحان Xbox One اثر گذاشته و سعی کرده‌اند که دیگر آن فاجعه تکرار نشود. البته جالب این جاست که تلاش نکرده‌اند با فن‌های پر قدرت و پر سر و صدا این نقص را جبران کنند و خوشبختانه کنسول عملکردی کاملا کم سر و صدا دارد. احتمالا علت جثه‌ی بزرگ دستگاه، کمک کردن به خنک ماندن دستگاه بوده است.
از روبرو که به دستگاه نگاه کنیم، تنها شیاری که می‌توان در آن قسمت مشاهده کرد، ورودی مکشی بلوری است. پلاستیک‌های اطراف آن هم از نوع مشکی مات است تا نگران بر جای ماندن اثر انگشت خود در آن قسمت نباشید. در عوض دکمه های لمسی در قسمت روبرو سمت راست قرار دارند و توسط پلاستیک مشکی براق احاطه شده‌اند. البته شاید ترجیح بدهید که کنسول را با فرمان صوتی، و با گفتن جمله‌ی Xbox ON! روشن کنید.
یکی از پورت‌های USB این کنسول در قسمت سمت چپ بدنه قرار گرفته است. در قسمت سمت چپ و متمایل به جلو. بدین ترتیب دست کم می‌توانید گیم پد را خیلی آسان شارژ کنید. اما به قسمت پشتی که برویم، جاییست که با انبوه پورت‌ها مواجه می‌شویم. ورودی پاور، دو پورت دیگر USB 3.0، پورت Ethernet، HDMI، یک پاور USB و خروجی صوتی اپتیکال.
متفاوت با PS4
درون Xbox One ای پی یوی 8 هسته ای Jaguar ساخت کمپانی AMD قرار گرفته است. یعنی تقریبا همان چیزی که بر روی PS4 هم یافت می‌شود. تفاوت اصلی در سرعت نهفته است. به صورتی که سرعت چیپ Xbox One در حدود 1.75 گیگاهرتز و PS4 حدود 1.6 گیگاهرتز است. بعلاوه تعداد هسته های GPU این دو نیز تفاوت می‌کند. Xbox One دارای 12 قطعه‌ی GCN Compute با 768 شیدر در مجموع است و این در حالیست که PS4 دارای 18 قطعه از اولی و 1152 شیدر است. این باعث می‌شود که PS4 از نظر قدرت پردازش گرافیکی خام کاملا برتر از Xbox One باشد و حتی سرعت ساعتی بالاتر 854 مگاهرتزی GPU ایکس باکس در برابر 800 مگاهرتز PS4 نتواند این اختلاف را جبران کند.
برای اینکه اختلاف عمیق‌تر شود، باید گفت که هرچند هر دو از 8 گیگابایت حافظه‌ی RAM بهره می‌برند، ولی رم PS4 از نوع GDDR5 با سرعت 5500 مگاهرتز در برابر 2133 مگاهرتز رم DDR3 در Xbox One است. این باعث می‌شود که پهنای باند بین CPU، GPU و RAM در PS4 کاملا بیشتر باشد. در ضمن نباید فراموش کنیم که همواره در Xbox One قسمتی از توان سخت افزاری صرف کینکت و سیستم عامل مفصل‌تر آن می‌شود. در حالی که در PS4 این چنین نیست.
البته در انجام بازی‌هایی چون Forza 5 و Ryse ممکن است اصلا این تفاوت گرافیکی به نظرتان نیاید و بازی‌ها خیلی خوب باشند، ولی مسئله‌ی اصلی در رزولوشن است. بازی‌هایی مثل Battlefield 4 و Call Of Duty: Ghosts بر روی Xbox One با رزولوشن 720p HD و بر روی PS4 با رزولوشن Full HD پخش می‌شوند. هرچند که باز هم در یک فاصله‌ی مناسب از تلویزیون و بر روی پنل های کوچکتر از 46 اینچ چندان متوجه تفاوت نخواهید شد.
گیم پد
برخلاف گیم پد PS4، گیم پد Xbox One را می‌توان یک دسته‌ی بازی کاملا استاندارد دانست. گیم پدی که نسبت به مدل قبلی‌اش بر روی Xbox 360، نه انقلابی، بلکه تنها یک بهبود بوده است. همچنان می‌توانیم همان استیک‌های شستی که در یک ردیف قرار نگرفته‌اند را ببینیم. بعلاوه‌ی D-Pad، چهار دکمه‌ی عملکردی، دو دکمه‌ی وسط و البته، دکمه‌ی Xbox Home. آن دو دکمه‌ی وسط، دیگر Start و Back نیستند و تنها Menu و View را شامل می‌شوند. این دو چه در بازی و چه در بیرون از آن، می‌توانند کاربردهای زیاد و مختلفی داشته باشند. بر روی استیک‌های شستی هم تلاش زیادی انجام گرفته تا احتمال لغزش انگشت را کاهش دهد. بدین ترتیب که علاوه بر مقعر بودن، لبه‌ها از لاستیک زبر و طرح دار ساخته شده‌اند. این واقعا خوب است و عملکرد استیک‌ها حتی از Dual Shock 4 نیز بهتر است. خود استیک‌ها حرکتی نسبتا روان‌تر نسبت به مدل قبلی دارند و دقت آن‌ها تقریبا یکسان است.
هرچند که گیم پد Xbox 360 خیلی خوب بود، ولی نقطه‌ی ضعف آن را می‌شد در D-Pad اش مشاهده کرد. البته در سال 2010 یک نسخه‌ی بهبود یافته از دسته بازی 360 ارائه شد که D-Pad بهتری داشت، ولی گیم پد One از آن هم بهتر است. اکنون دکمه های D-Pad کلیک‌های خیلی مشخصی دارند و عملکردی عالی را ارائه می‌دهند. البته بهتر است که در بازی‌های امروزی، دیگر از این دکمه‌ها برای هدایت کاراکتر استفاده نکنید و از همان استیک‌ها بهره ببرید.
Impulse Triggers نامی است که مایکروسافت بر روی دکمه های تریگر گیم پد Xbox One نهاده است. هرچند که اسمی کمی ناجور دارند، ولی این دکمه های جدید دارای لرزاننده، حقیقتا پدیده های خوبی هستند. در واقع می‌توان گفت که اگر تاچ پد ویژگی مثبت Dual Shock 4 بود، قطعا ایمپالس تریگر ویژگی مثبت گیم پد ایکس باکس وان است. توصیف میزان کارآمدی آن‌ها مقداری مشکل است، واقعا باید امتحان کنید تا احساس واقعی آن را دریابید. همچنین به لطف لاستیکی که بین تریگرها و بدنه قرار گرفته، صدای فشرده شدن کمتری را نیز تولید می‌کند. تنها ایرادی که می‌توان به آن وارد دانست، دکمه های Shoulder است که مقداری سفت‌تر از دکمه های مشابه بر روی دسته‌ی 360 می‌باشند. شارژدهی باتری با در نظر گرفتن اینکه انرژی از طریق دو عدد باتری AA تامین می‌شود فوق‌العاده است. به صورتی که در عرض یک هفته و نیمی که باتری‌های قابل شارژ را درون آن گذاشته بودیم، هیچ وقت تمام نشدند. در عین حال خوبی‌اش این است که با اتصال گیم پد از طریق کابل میکرو USB به پورت USB کنسول می‌توانید آن‌ها را شارژ کنید.
کینکت
بیشتر ما بر روی گوشی‌های تلفن همراه یا تبلت خود دوربین داریم. کنسول بازی ایکس باکس وان هم دوربین دارد. همانطور که در نخست اشاره کردیم، کینکت را می‌توان از جمله تصورات 30 سال پیش بشر دانست که اکنون محقق شده است. کینکت با دوربینی Full HD که می‌تواند حتی در تاریکی ببیند و تپش قلب شما را تشخیص دهد! حتی وقتی ایکس باکس خاموش است، کینکت همیشه می‌شنود تا هر زمان فرمان دادید، کنسول را روشن کند. کمی ترسناک شد، نه؟
کینکت همان چیزیست که اختلاف قیمت 100 دلاری بین PS4 و Xbox One را رقم زده است. کینکت 2 اکنون جزئی جدایی ناپذیر از Xbox شده است و دقیقا همان ویژگی است که خریداران را بین انتخاب PS4 و Xbox One به تامل وا می‌دارد. دوربین و میکروفون کینکت بر روی ستون سیاه رنگی که در کنار تلویزیون قرار می‌گیرد، قرار دارند. این دستگاه کاملا بزرگتر از چیزیست که بر روی Xbox 360 وجود داشت. بوسیله ی فرمان صوتی تقریبا هرکاری می‌توانید با کنسول انجام دهید و اتفاقا نسبتا سهل و سریع است. با این حال احتمالا آخرش به همان کنترل از طریق دسته روی خواهید آورد. یکی از جالب‌ترین قابلیت‌هایی که کینکت به ما ارائه می‌دهد، قابلیت تشخیص چهره است. تشخیص چهره‌ی ایکس باکس وان خیلی سریع و بی خطا کار می‌کند. بعلاوه حسی از مالکیت شخصی بر روی کنسول را به شما القاء می‌کند. میدان دید دوربین کینکت کاملا گسترده تر از مدل پیشین شده تا برخلاف کینکت قبلی، نیازی به چرخیدن فیزیکی نداشته باشد. تشخیص حرکت و بدن کینکت هم به طرز اعجاب آوری بهتر شده است. حرکات بدن خیلی دقیق درک می‌شود و این را به خصوص در رقص می‌توان به خوبی فهمید. در ضمن کینکت 2 می‌تواند تا 6 نفر را به صورت همزمان تشخیص دهد و حرکات آن‌ها را ردیابی کند. ظاهرا که کینکت توانایی آنالیز تا 2 گیگابایت دیتا در ثانیه را دارد. البته مشکلاتی هم وجود دارد، برای مثال کمینه ی فاصله ی قرار گرفتن در مقابل دوربین کینکت که توسط مایکروسافت توصیه شده، حدود 1.4 متر است که در آپارتمان های امروزی، خیلی کم نیست.
Smart Glass
در نقد و بررسی PS4، توضیحاتی را درباره‌ی Dual Screen دادیم. همان فن آوری که شما می‌توانید تصویر PS4 را بر روی PS Vita داشته باشید و حتی بازی هم بکنید. خوب، مایکروسافت هم برای Xbox One شبیه به این را دارد. در حقیقت باید گفت که مایکروسافت اولینی بود که این امکان را بر روی کنسول خود گذاشت. بعد از آن هم نه سونی، بلکه نینتندو با دستگاه Wii U بود.
اسمارت گلس در حقیقت اپلیکیشنی برای گوشی‌های هوشمند و تبلت ها است که برای همه‌ی سیستم عامل‌های شناخته شده مثل اندروید، iOS و Windows Phone وجود دارد و جهت تماشای اینترفیس ایکس باکس بر روی دیوایس هوشمند ساخته شده. خوشبختانه دیگر مثل Xbox 360 لازم نیست به سرورهای آنلاین متصل شوید و اتصال مستقیم از طریق Wi-Fi دیوایس هوشمند به کنسول وجود دارد. این یک سری مزیت‌ها از جمله عملکرد و پاسخگویی سریع را رقم زده است. البته بازی‌های نسبتا محدودی هستند که بتوانند بدین صورت اجرا شوند. یکی از آن‌ها Battlefield 4 است و دیگری Dead Rising 3 است. در حقیقت خارج از بازی، اسمارت گلس کارآمدتر است و می‌تواند به عنوان ریموت کنترل کنسول بازی، در حوزه ای مثل Home Entertainment کاربرد داشته باشد.
نرم افزار
اگر یک نکته‌ی مشترک آزار دهنده در PS4 و Xbox One وجود داشته باشد، همان Day One Patch است. هنگامی که برای نخستین بار کنسول را روشن می‌کنید، سعی می‌کند که به اینترنت متصل شود و Patch مربوطه را دانلود کند. این Patch اصلا کم حجم نیست و خلاصه 500 مگابایتی از حجم اینترنت شما را طلب می‌کند. پس از دانلود، کنسول Restart می‌شود و کار نصب آغاز می‌گردد. بعد از نصب همه چیز در اختیار شماست. با اینترفیسی مواجه می‌شوید به غایت شبیه به واسط کاربری ویندوز 8. Dashboard آن بسیار ساده است و کاشی‌ها، محدود به میانبرهایی می‌شوند که به آن‌ها احتیاج دارید. در حالی لیست دوستان شما در سمت چپ قرار دارد که بزرگ‌ترین پنجره که در میان صفحه باز شده، اپلیکیشن اکنون فعال شما را نشان می‌دهد. این در حالیست که این پنجره‌ی بزرگ با کاشی‌های کوچکتر که اپلیکیشن های تازه استفاده شده یا فعال را نشان می‌دهد احاطه شده است. در کل به نظر ما اینترفیس جایی است که عملکرد Xbox one از PS4 بهتر می‌باشد و خیلی ساده و قابل فهم تر است.
همانطور که پیش‌تر هم اشاره کردیم، روشن کردن کنسول بازی از طریق گفتن جمله‌ی، Xbox ON! بسیار هیجان انگیز است. البته کنسول واقعا در حالت خاموش قرار ندارد و در حقیقت در خواب است. این را با تشخیص چهره برای تشخیص اینکه شما صاحب واقعی آن هستید که ترکیب کنیم، به طور کلی 15 ثانیه ای طول می‌کشد تا Xbox One از خواب بیدار و آماده‌ی به کار شود. منتها دقت کنید که جمله‌ی Xbox ON را خیلی واضح و رسا بیان کنید. در غیر این صورت مجبور می‌شوید که این جمله را چند بار بگویید و شاید اگر کسی هم آن دور و اطراف باشد کمی احساس حماقت کنید. این فرمان صوتی به جز روشن کردن دستگاه در جاهای دیگر هم کاربرد دارد. هروقت خوب کار می‌کند آن را تحسین می‌کنید و هر وقت خوب کار نمی‌کند تصمیم می‌گیرید که دیگر از آن استفاده نکنید.
توانایی‌های مالتی تسکینگ این کنسول هم خیلی خوب است. به طور همزمان می‌توان سه اپلیکیشن و یک بازی را فعال نگه داشت. البته بسته به اینکه اپلیکیشن ها و بازی چقدر از حافظه‌ی شما اشغال می‌کنند، تعداد می‌تواند کمتر شود. برای مثال برنامه‌ی Skype حجم بیشتری از حافظه را نسبت به NetFlix و Hulu Plus اشغال می‌کند. از طریق فرمان صوتی می‌توانید بین اپلیکیشن ها سوییچ کنید. وقتی که کنسول را بر روی حالت خواب یا همان Always On قرار می‌دهید تا با فرمان صوتی بیدار شود، پس از بیدار شدن می‌توانید به همان قسمتی از بازی که آن را متوقف کرده بودید بروید. این خیلی خوب است. با این حال اگر در همان حالت خواب بودن کنسول، مثلا به آن دستور بدهید که به بازی Dead Rising 3 برود، در حالی که پیش از آن در بازی Forza Motorsport 5 توقف کرده باشید، به یکباره همه‌ی دست آوردی که در بازی قبلی کسب کرده بودید از بین می‌رود.
Xbox Live
زمانی Xbox Live نقطه‌ی قوت بزرگ کنسول مایکروسافت به حساب می‌آمد. اما سونی بیکار ننشست و امکان بازی آنلاین بسیار آسان و سریع را برای کنسول خود فراهم کرد. مایکروسافت برای اینکه همچنان بتواند در کورس رقابت باقی بماند، طبق روایاتی، از 300 هزار سرور برای پشتیبانی از بازی آنلاین این کنسول بهره جسته است. همانند PS4، تعداد دوستانی که می‌توانید داشته باشید از 100 بالاتر رفته و در حالی که در PS4 به 2000 رسیده، در Xbox One در عدد 1000 است. 1000 دوست هم همچنان خیلی زیاد است و البته مایکروسافت پدیده ای به نام Follower را هم اضافه کرده است. دقیقا مثل همان چیزی که در فیس‌بوک می‌بینیم. به طور کلی تصور کنید که یک حساب توییتر دارید پر از فعالیت‌های مربوط به بازی. تازه به کمک Skype Audio Codec می‌توانید صدای دوستانتان را هم بشنوید.
درست همانند PS4، با استفاده از سرویس Skydrive مایکروسافت می‌توانید کلیپ‌هایی از بازی در حال انجام خود را ضبط و آپلود کنید. این کار خیلی هم آسان است. کافیست که در حین بازی بگویید: Xbox, Record that! در این هنگام خود کنسول 30 ثانیه از بازی شما را ضبط و بر روی اکانت آنلاین شما آپلود می‌کند. برای کلیپ‌های طولانی‌تر تا 5 دقیقه، می‌توانید با گفتن جمله‌ی، Xbox, Go to Game DVR وارد این اپلیکیشن شوید و کار ضبط را انجام دهید. پس از آپلود بر روی اکانت، لینکی به شما داده می‌شود که می‌توانید آن را بر روی شبکه های اجتماعی یا اشتراک فیلم قرار دهید. جای تاسف باقیست که هیچ گونه آپلود مستقیم بر روی این شبکه‌ها وجود ندارد.
سه بازی
بازی Forza Motorsport 5 یکی از با کیفیت‌ترین بازی‌ها از نظر گرافیکی که برای Xbox One ساخته شده است. این بازی را می‌توان یک شبیه سازی اتوموبیل سواری نیز دانست. آن قدر رانندگی با اتوموبیل های این بازی طبیعی است که پس از مدتی بازی، می‌توانید برای گرفتن گواهینامهی رانندگی اقدام کنید!
Dead Rising 3 یکی از بازی‌های نسبتا نا موفق برای این کنسول است. هرچند که گرافیک خیلی خوبی دارد، ولی بیشتر شبیه به یک محصول ناکامل به نظر می‌رسد. به صورتی که انیمیشن‌ها خیلی بی ریخت هستند و دیالوگ‌های بازی نیز چنگی به دل نمی‌زنند.
اما اگر می‌خواهید واقعا توان گرافیکی Xbox One را به چالش بکشید، می‌توانید به سراغ بازی Ryse: Son Of Rome بروید. به خصوص اینکه، بازی ایست که می‌توانید در آن از کینکت هم استفاده کنید. در بازی مناظر خیلی زیبایی از روم قدیم نشان داده می‌شود که عمق بسیاری دارند. بنابراین به همراه Forza، این بازی با کیفیت‌ترین‌ها هستند.
جمع بندی
به طور کلی باید گفت که در هنگام نقد و بررسی Xbox One احساساتی چند گانه درباره‌ی آن داشتیم. کنسول قدرتمند است و امکانات خیلی خوبی دارد. با این حال 100 دلاری از PS4 گران قیمت‌تر است که آن را هم به حساب کینکت بی نظیرش می‌گذاریم. ایکس باکس وان را علاوه بر یک کنسول بازی، می‌توان یک مدیا سنتر عالی در خانه نیز دانست. بنابراین هرچند که ممکن است از نظر قدرت پردازش خام گرافیکی بهتر از PS4 نباشد، ولی در عوض کینکت 2.0 دارد و یک همه فن حریف مالتی مدیا است.
در زمانه‌ی عجیبی به سر می‌بریم. در خبرهای تکنولوژی، از کفش‌هایی می‌خوانیم که Wi-Fi دارند. از اتوموبیل هایی که پرواز و از پرینترهایی که پیتزا چاپ می‌کنند. دست کم از این سه مورد، هیچ کدام به صورت گسترده، تولید و استفاده نشده‌اند. پس روبات‌های خدمتکاری که قرار بود در خانه و محل کار، ما را تر و خشک کنند کجا هستند؟ هنوز هم که به هتلی پنج ستاره بر روی ماه نرفته‌ایم! این بود آینده ای که 30 سال پیش متصور بودیم؟ از همه‌ی این‌ها که بگذریم، در کنسول بازی جدید مایکروسافت، یعنی Xbox One، می‌توان فن آوری هایی را مشاهده کرد که احتمالا جزو تخیلات و آرزوهای پیش گویان سه دهه‌ی پیش بوده‌اند. اینکه جلوی دستگاه بنشینید و با صدای رسا بگویید، Xbox, ON!، سپس دستگاه روشن شود خیلی شگفت انگیز است. اینکه جلوی دستگاه بایستید و کاراکتر درون بازی کوچکترین حرکت بدن شما را تقلید کند هم معجزه آساست. Xbox One نسل سوم کنسول‌های بازی مایکروسافت به حساب می‌آید که پس از Xbox 360 موفق و Xbox نخستین، در سال 2013 به بازار آمده است و می‌رود که در چند سال آینده، رقیب پایاپای PS4 باشد.
سخت افزار
همانطور که در نقد و بررسی PS4 هم اشاره کردیم، Xbox One کنسولی کاملا بزرگ است که به شکل یک مکعب مستطیل مشکی رنگ ساخته شده. البته رویمان نشد که مثل PS4 آن را یک تخته سنگ بخوانیم. این در حالیست که Xbox One برای این لقب محق‌تر است. Xbox 360 با طراحی قوسی شکل، هم جذاب‌تر و هم 10 درصدی از Xbox One کوچکتر است. Xbox One کنسولی کاملا بزرگتر از PS4 است. هرچند که Xbox One دستگاه بزرگتری است، ولی سازنده حتی زحمت این را به خود نداده که آداپتور برق را درون دستگاه جای دهد و متاسفانه مثل مدل قبلی، آداپتور برق همانند یک پاره آجر همواره بیرون از دستگاه است. این در حالیست که با وجود جثه‌ی کوچک PS4، آداپتور برق درون دستگاه جای داده شده است.
چند هفته‌ی پیش که برای نخستین بار Xbox One را دیدیم، به نظرمان آمد که چقدر شبیه به تصورات یک طراح صنعتی در سال 1973، از یک پخش کننده‌ی VCR در سال 2000 است. طراحان این کنسول سعی کرده‌اند مقداری ظاهر فشن به آن بدهند و از پلاستیک مشکی مات و براق در بدنه‌ی آن استفاده کرده‌اند. بدین ترتیب به جای درست کردن ابرو، چشمش را کور کرده‌اند و در تمام محلی که پلاستیک براق استفاده شده، Xbox One به شدت مستعد جذب اثر انگشت است. البته واقعا کنسول بازی دستگاهی نیست که همواره بخواهید به آن دست بزنید و پس از نصب، برای همیشه زیر تلویزیون شما جای می‌گیرد.
وقتی کنسول را به صورت افقی روی میز قرار می‌دهیم، نیمی از صفحه‌ی بالایی که توسط شبکه‌ی خروجی تهویه پوشانده شده، قابل مشاهده می‌شود. مشخص است که سیستم کولینگ ضعیف Xbox 360 حسابی روی ذهن طراحان Xbox One اثر گذاشته و سعی کرده‌اند که دیگر آن فاجعه تکرار نشود. البته جالب این جاست که تلاش نکرده‌اند با فن‌های پر قدرت و پر سر و صدا این نقص را جبران کنند و خوشبختانه کنسول عملکردی کاملا کم سر و صدا دارد. احتمالا علت جثه‌ی بزرگ دستگاه، کمک کردن به خنک ماندن دستگاه بوده است.
از روبرو که به دستگاه نگاه کنیم، تنها شیاری که می‌توان در آن قسمت مشاهده کرد، ورودی مکشی بلوری است. پلاستیک‌های اطراف آن هم از نوع مشکی مات است تا نگران بر جای ماندن اثر انگشت خود در آن قسمت نباشید. در عوض دکمه های لمسی در قسمت روبرو سمت راست قرار دارند و توسط پلاستیک مشکی براق احاطه شده‌اند. البته شاید ترجیح بدهید که کنسول را با فرمان صوتی، و با گفتن جمله‌ی Xbox ON! روشن کنید.
یکی از پورت‌های USB این کنسول در قسمت سمت چپ بدنه قرار گرفته است. در قسمت سمت چپ و متمایل به جلو. بدین ترتیب دست کم می‌توانید گیم پد را خیلی آسان شارژ کنید. اما به قسمت پشتی که برویم، جاییست که با انبوه پورت‌ها مواجه می‌شویم. ورودی پاور، دو پورت دیگر USB 3.0، پورت Ethernet، HDMI، یک پاور USB و خروجی صوتی اپتیکال.
متفاوت با PS4
درون Xbox One ای پی یوی 8 هسته ای Jaguar ساخت کمپانی AMD قرار گرفته است. یعنی تقریبا همان چیزی که بر روی PS4 هم یافت می‌شود. تفاوت اصلی در سرعت نهفته است. به صورتی که سرعت چیپ Xbox One در حدود 1.75 گیگاهرتز و PS4 حدود 1.6 گیگاهرتز است. بعلاوه تعداد هسته های GPU این دو نیز تفاوت می‌کند. Xbox One دارای 12 قطعه‌ی GCN Compute با 768 شیدر در مجموع است و این در حالیست که PS4 دارای 18 قطعه از اولی و 1152 شیدر است. این باعث می‌شود که PS4 از نظر قدرت پردازش گرافیکی خام کاملا برتر از Xbox One باشد و حتی سرعت ساعتی بالاتر 854 مگاهرتزی GPU ایکس باکس در برابر 800 مگاهرتز PS4 نتواند این اختلاف را جبران کند.
برای اینکه اختلاف عمیق‌تر شود، باید گفت که هرچند هر دو از 8 گیگابایت حافظه‌ی RAM بهره می‌برند، ولی رم PS4 از نوع GDDR5 با سرعت 5500 مگاهرتز در برابر 2133 مگاهرتز رم DDR3 در Xbox One است. این باعث می‌شود که پهنای باند بین CPU، GPU و RAM در PS4 کاملا بیشتر باشد. در ضمن نباید فراموش کنیم که همواره در Xbox One قسمتی از توان سخت افزاری صرف کینکت و سیستم عامل مفصل‌تر آن می‌شود. در حالی که در PS4 این چنین نیست.
البته در انجام بازی‌هایی چون Forza 5 و Ryse ممکن است اصلا این تفاوت گرافیکی به نظرتان نیاید و بازی‌ها خیلی خوب باشند، ولی مسئله‌ی اصلی در رزولوشن است. بازی‌هایی مثل Battlefield 4 و Call Of Duty: Ghosts بر روی Xbox One با رزولوشن 720p HD و بر روی PS4 با رزولوشن Full HD پخش می‌شوند. هرچند که باز هم در یک فاصله‌ی مناسب از تلویزیون و بر روی پنل های کوچکتر از 46 اینچ چندان متوجه تفاوت نخواهید شد.
گیم پد
برخلاف گیم پد PS4، گیم پد Xbox One را می‌توان یک دسته‌ی بازی کاملا استاندارد دانست. گیم پدی که نسبت به مدل قبلی‌اش بر روی Xbox 360، نه انقلابی، بلکه تنها یک بهبود بوده است. همچنان می‌توانیم همان استیک‌های شستی که در یک ردیف قرار نگرفته‌اند را ببینیم. بعلاوه‌ی D-Pad، چهار دکمه‌ی عملکردی، دو دکمه‌ی وسط و البته، دکمه‌ی Xbox Home. آن دو دکمه‌ی وسط، دیگر Start و Back نیستند و تنها Menu و View را شامل می‌شوند. این دو چه در بازی و چه در بیرون از آن، می‌توانند کاربردهای زیاد و مختلفی داشته باشند. بر روی استیک‌های شستی هم تلاش زیادی انجام گرفته تا احتمال لغزش انگشت را کاهش دهد. بدین ترتیب که علاوه بر مقعر بودن، لبه‌ها از لاستیک زبر و طرح دار ساخته شده‌اند. این واقعا خوب است و عملکرد استیک‌ها حتی از Dual Shock 4 نیز بهتر است. خود استیک‌ها حرکتی نسبتا روان‌تر نسبت به مدل قبلی دارند و دقت آن‌ها تقریبا یکسان است.
هرچند که گیم پد Xbox 360 خیلی خوب بود، ولی نقطه‌ی ضعف آن را می‌شد در D-Pad اش مشاهده کرد. البته در سال 2010 یک نسخه‌ی بهبود یافته از دسته بازی 360 ارائه شد که D-Pad بهتری داشت، ولی گیم پد One از آن هم بهتر است. اکنون دکمه های D-Pad کلیک‌های خیلی مشخصی دارند و عملکردی عالی را ارائه می‌دهند. البته بهتر است که در بازی‌های امروزی، دیگر از این دکمه‌ها برای هدایت کاراکتر استفاده نکنید و از همان استیک‌ها بهره ببرید.
Impulse Triggers نامی است که مایکروسافت بر روی دکمه های تریگر گیم پد Xbox One نهاده است. هرچند که اسمی کمی ناجور دارند، ولی این دکمه های جدید دارای لرزاننده، حقیقتا پدیده های خوبی هستند. در واقع می‌توان گفت که اگر تاچ پد ویژگی مثبت Dual Shock 4 بود، قطعا ایمپالس تریگر ویژگی مثبت گیم پد ایکس باکس وان است. توصیف میزان کارآمدی آن‌ها مقداری مشکل است، واقعا باید امتحان کنید تا احساس واقعی آن را دریابید. همچنین به لطف لاستیکی که بین تریگرها و بدنه قرار گرفته، صدای فشرده شدن کمتری را نیز تولید می‌کند. تنها ایرادی که می‌توان به آن وارد دانست، دکمه های Shoulder است که مقداری سفت‌تر از دکمه های مشابه بر روی دسته‌ی 360 می‌باشند. شارژدهی باتری با در نظر گرفتن اینکه انرژی از طریق دو عدد باتری AA تامین می‌شود فوق‌العاده است. به صورتی که در عرض یک هفته و نیمی که باتری‌های قابل شارژ را درون آن گذاشته بودیم، هیچ وقت تمام نشدند. در عین حال خوبی‌اش این است که با اتصال گیم پد از طریق کابل میکرو USB به پورت USB کنسول می‌توانید آن‌ها را شارژ کنید.
کینکت
بیشتر ما بر روی گوشی‌های تلفن همراه یا تبلت خود دوربین داریم. کنسول بازی ایکس باکس وان هم دوربین دارد. همانطور که در نخست اشاره کردیم، کینکت را می‌توان از جمله تصورات 30 سال پیش بشر دانست که اکنون محقق شده است. کینکت با دوربینی Full HD که می‌تواند حتی در تاریکی ببیند و تپش قلب شما را تشخیص دهد! حتی وقتی ایکس باکس خاموش است، کینکت همیشه می‌شنود تا هر زمان فرمان دادید، کنسول را روشن کند. کمی ترسناک شد، نه؟
کینکت همان چیزیست که اختلاف قیمت 100 دلاری بین PS4 و Xbox One را رقم زده است. کینکت 2 اکنون جزئی جدایی ناپذیر از Xbox شده است و دقیقا همان ویژگی است که خریداران را بین انتخاب PS4 و Xbox One به تامل وا می‌دارد. دوربین و میکروفون کینکت بر روی ستون سیاه رنگی که در کنار تلویزیون قرار می‌گیرد، قرار دارند. این دستگاه کاملا بزرگتر از چیزیست که بر روی Xbox 360 وجود داشت. بوسیله ی فرمان صوتی تقریبا هرکاری می‌توانید با کنسول انجام دهید و اتفاقا نسبتا سهل و سریع است. با این حال احتمالا آخرش به همان کنترل از طریق دسته روی خواهید آورد. یکی از جالب‌ترین قابلیت‌هایی که کینکت به ما ارائه می‌دهد، قابلیت تشخیص چهره است. تشخیص چهره‌ی ایکس باکس وان خیلی سریع و بی خطا کار می‌کند. بعلاوه حسی از مالکیت شخصی بر روی کنسول را به شما القاء می‌کند. میدان دید دوربین کینکت کاملا گسترده تر از مدل پیشین شده تا برخلاف کینکت قبلی، نیازی به چرخیدن فیزیکی نداشته باشد. تشخیص حرکت و بدن کینکت هم به طرز اعجاب آوری بهتر شده است. حرکات بدن خیلی دقیق درک می‌شود و این را به خصوص در رقص می‌توان به خوبی فهمید. در ضمن کینکت 2 می‌تواند تا 6 نفر را به صورت همزمان تشخیص دهد و حرکات آن‌ها را ردیابی کند. ظاهرا که کینکت توانایی آنالیز تا 2 گیگابایت دیتا در ثانیه را دارد. البته مشکلاتی هم وجود دارد، برای مثال کمینه ی فاصله ی قرار گرفتن در مقابل دوربین کینکت که توسط مایکروسافت توصیه شده، حدود 1.4 متر است که در آپارتمان های امروزی، خیلی کم نیست.
Smart Glass
در نقد و بررسی PS4، توضیحاتی را درباره‌ی Dual Screen دادیم. همان فن آوری که شما می‌توانید تصویر PS4 را بر روی PS Vita داشته باشید و حتی بازی هم بکنید. خوب، مایکروسافت هم برای Xbox One شبیه به این را دارد. در حقیقت باید گفت که مایکروسافت اولینی بود که این امکان را بر روی کنسول خود گذاشت. بعد از آن هم نه سونی، بلکه نینتندو با دستگاه Wii U بود.
اسمارت گلس در حقیقت اپلیکیشنی برای گوشی‌های هوشمند و تبلت ها است که برای همه‌ی سیستم عامل‌های شناخته شده مثل اندروید، iOS و Windows Phone وجود دارد و جهت تماشای اینترفیس ایکس باکس بر روی دیوایس هوشمند ساخته شده. خوشبختانه دیگر مثل Xbox 360 لازم نیست به سرورهای آنلاین متصل شوید و اتصال مستقیم از طریق Wi-Fi دیوایس هوشمند به کنسول وجود دارد. این یک سری مزیت‌ها از جمله عملکرد و پاسخگویی سریع را رقم زده است. البته بازی‌های نسبتا محدودی هستند که بتوانند بدین صورت اجرا شوند. یکی از آن‌ها Battlefield 4 است و دیگری Dead Rising 3 است. در حقیقت خارج از بازی، اسمارت گلس کارآمدتر است و می‌تواند به عنوان ریموت کنترل کنسول بازی، در حوزه ای مثل Home Entertainment کاربرد داشته باشد.
نرم افزار
اگر یک نکته‌ی مشترک آزار دهنده در PS4 و Xbox One وجود داشته باشد، همان Day One Patch است. هنگامی که برای نخستین بار کنسول را روشن می‌کنید، سعی می‌کند که به اینترنت متصل شود و Patch مربوطه را دانلود کند. این Patch اصلا کم حجم نیست و خلاصه 500 مگابایتی از حجم اینترنت شما را طلب می‌کند. پس از دانلود، کنسول Restart می‌شود و کار نصب آغاز می‌گردد. بعد از نصب همه چیز در اختیار شماست. با اینترفیسی مواجه می‌شوید به غایت شبیه به واسط کاربری ویندوز 8. Dashboard آن بسیار ساده است و کاشی‌ها، محدود به میانبرهایی می‌شوند که به آن‌ها احتیاج دارید. در حالی لیست دوستان شما در سمت چپ قرار دارد که بزرگ‌ترین پنجره که در میان صفحه باز شده، اپلیکیشن اکنون فعال شما را نشان می‌دهد. این در حالیست که این پنجره‌ی بزرگ با کاشی‌های کوچکتر که اپلیکیشن های تازه استفاده شده یا فعال را نشان می‌دهد احاطه شده است. در کل به نظر ما اینترفیس جایی است که عملکرد Xbox one از PS4 بهتر می‌باشد و خیلی ساده و قابل فهم تر است.
همانطور که پیش‌تر هم اشاره کردیم، روشن کردن کنسول بازی از طریق گفتن جمله‌ی، Xbox ON! بسیار هیجان انگیز است. البته کنسول واقعا در حالت خاموش قرار ندارد و در حقیقت در خواب است. این را با تشخیص چهره برای تشخیص اینکه شما صاحب واقعی آن هستید که ترکیب کنیم، به طور کلی 15 ثانیه ای طول می‌کشد تا Xbox One از خواب بیدار و آماده‌ی به کار شود. منتها دقت کنید که جمله‌ی Xbox ON را خیلی واضح و رسا بیان کنید. در غیر این صورت مجبور می‌شوید که این جمله را چند بار بگویید و شاید اگر کسی هم آن دور و اطراف باشد کمی احساس حماقت کنید. این فرمان صوتی به جز روشن کردن دستگاه در جاهای دیگر هم کاربرد دارد. هروقت خوب کار می‌کند آن را تحسین می‌کنید و هر وقت خوب کار نمی‌کند تصمیم می‌گیرید که دیگر از آن استفاده نکنید.
توانایی‌های مالتی تسکینگ این کنسول هم خیلی خوب است. به طور همزمان می‌توان سه اپلیکیشن و یک بازی را فعال نگه داشت. البته بسته به اینکه اپلیکیشن ها و بازی چقدر از حافظه‌ی شما اشغال می‌کنند، تعداد می‌تواند کمتر شود. برای مثال برنامه‌ی Skype حجم بیشتری از حافظه را نسبت به NetFlix و Hulu Plus اشغال می‌کند. از طریق فرمان صوتی می‌توانید بین اپلیکیشن ها سوییچ کنید. وقتی که کنسول را بر روی حالت خواب یا همان Always On قرار می‌دهید تا با فرمان صوتی بیدار شود، پس از بیدار شدن می‌توانید به همان قسمتی از بازی که آن را متوقف کرده بودید بروید. این خیلی خوب است. با این حال اگر در همان حالت خواب بودن کنسول، مثلا به آن دستور بدهید که به بازی Dead Rising 3 برود، در حالی که پیش از آن در بازی Forza Motorsport 5 توقف کرده باشید، به یکباره همه‌ی دست آوردی که در بازی قبلی کسب کرده بودید از بین می‌رود.
Xbox Live
زمانی Xbox Live نقطه‌ی قوت بزرگ کنسول مایکروسافت به حساب می‌آمد. اما سونی بیکار ننشست و امکان بازی آنلاین بسیار آسان و سریع را برای کنسول خود فراهم کرد. مایکروسافت برای اینکه همچنان بتواند در کورس رقابت باقی بماند، طبق روایاتی، از 300 هزار سرور برای پشتیبانی از بازی آنلاین این کنسول بهره جسته است. همانند PS4، تعداد دوستانی که می‌توانید داشته باشید از 100 بالاتر رفته و در حالی که در PS4 به 2000 رسیده، در Xbox One در عدد 1000 است. 1000 دوست هم همچنان خیلی زیاد است و البته مایکروسافت پدیده ای به نام Follower را هم اضافه کرده است. دقیقا مثل همان چیزی که در فیس‌بوک می‌بینیم. به طور کلی تصور کنید که یک حساب توییتر دارید پر از فعالیت‌های مربوط به بازی. تازه به کمک Skype Audio Codec می‌توانید صدای دوستانتان را هم بشنوید.
درست همانند PS4، با استفاده از سرویس Skydrive مایکروسافت می‌توانید کلیپ‌هایی از بازی در حال انجام خود را ضبط و آپلود کنید. این کار خیلی هم آسان است. کافیست که در حین بازی بگویید: Xbox, Record that! در این هنگام خود کنسول 30 ثانیه از بازی شما را ضبط و بر روی اکانت آنلاین شما آپلود می‌کند. برای کلیپ‌های طولانی‌تر تا 5 دقیقه، می‌توانید با گفتن جمله‌ی، Xbox, Go to Game DVR وارد این اپلیکیشن شوید و کار ضبط را انجام دهید. پس از آپلود بر روی اکانت، لینکی به شما داده می‌شود که می‌توانید آن را بر روی شبکه های اجتماعی یا اشتراک فیلم قرار دهید. جای تاسف باقیست که هیچ گونه آپلود مستقیم بر روی این شبکه‌ها وجود ندارد.
سه بازی
بازی Forza Motorsport 5 یکی از با کیفیت‌ترین بازی‌ها از نظر گرافیکی که برای Xbox One ساخته شده است. این بازی را می‌توان یک شبیه سازی اتوموبیل سواری نیز دانست. آن قدر رانندگی با اتوموبیل های این بازی طبیعی است که پس از مدتی بازی، می‌توانید برای گرفتن گواهینامهی رانندگی اقدام کنید!
Dead Rising 3 یکی از بازی‌های نسبتا نا موفق برای این کنسول است. هرچند که گرافیک خیلی خوبی دارد، ولی بیشتر شبیه به یک محصول ناکامل به نظر می‌رسد. به صورتی که انیمیشن‌ها خیلی بی ریخت هستند و دیالوگ‌های بازی نیز چنگی به دل نمی‌زنند.
اما اگر می‌خواهید واقعا توان گرافیکی Xbox One را به چالش بکشید، می‌توانید به سراغ بازی Ryse: Son Of Rome بروید. به خصوص اینکه، بازی ایست که می‌توانید در آن از کینکت هم استفاده کنید. در بازی مناظر خیلی زیبایی از روم قدیم نشان داده می‌شود که عمق بسیاری دارند. بنابراین به همراه Forza، این بازی با کیفیت‌ترین‌ها هستند.
جمع بندی
به طور کلی باید گفت که در هنگام نقد و بررسی Xbox One احساساتی چند گانه درباره‌ی آن داشتیم. کنسول قدرتمند است و امکانات خیلی خوبی دارد. با این حال 100 دلاری از PS4 گران قیمت‌تر است که آن را هم به حساب کینکت بی نظیرش می‌گذاریم. ایکس باکس وان را علاوه بر یک کنسول بازی، می‌توان یک مدیا سنتر عالی در خانه نیز دانست. بنابراین هرچند که ممکن است از نظر قدرت پردازش خام گرافیکی بهتر از PS4 نباشد، ولی در عوض کینکت 2.0 دارد و یک همه فن حریف مالتی مدیا است.
مزایا:
گرافیک خیلی خوب و اجرای زیبای بازی‌ها
قابلیت‌های خیلی عالی مالتی تسکینگ
فن آوری تشخیص حرکت الگو و مثال زدنی کینکت 2.0
قابلیت‌های خیلی عالی مالتی تسکینگ
فن آوری تشخیص حرکت الگو و مثال زدنی کینکت 2.0
معایب:
ابعاد بزرگ و قرار گیری آداپتور در خارج از بدنه
